Ceramiczne dekory w jaskrawe kolory.

    Jest już bardzo czarna ciemna noc, a ja nie mogę zasnąć. Mam tyle rzeczy w głowie do zrobienia na jutro, a nawet na wczoraj, że postanowiłam pogapić się komputer i wtedy mnie naszło. Nie, nie senność, a natchnienie do napisania kolejnego posta.

    Ostatnio zadzwoniła do mnie jedna kursantka i pytała mnie o możliwość wykonania ceramicznych kafli dekoracyjnych, które mogłaby zrobić sama. Jest w trakcie wykańczania domu i chciała mieć coś absolutnie wyjątkowego na ścianie w kuchni. Pogadałyśmy dłuższą chwilę i omówiłyśmy kilka istotnych dla niej rzeczy. Zrobiła porządny research i wysłała mi w mailu kilka wzorów, które ją zainspirowały. Niektóre widziałaby u siebie, ale nie była pewna czy podoła. Jak to się mówi „ Nie święci garnki lepią” damy radę.

Praca żmudna bo kafli ma być kilka metrów, ale jest to do zrobienia. Na takie warsztaty warto zabrać ze sobą dodatkowe ręce do pomocy. Dzieciaki na przykład mają bardzo duże pokłady energii, a kafelki ze wzorem odciśniętych rączek mogą się okazać wspaniałą pamiątką. Dla bardziej ruchliwych proponujemy odcisnąć nawet stopy. Maluchy szybko rosną, nim się obejrzysz, będą dorosłe, a wspólna praca i związane z nią miłe wspomnienia, będą widoczne latami niczym w Hollywoodzkiej alei gwiazd.

    W internecie jest cała masa rozmaitych, cudnych ręcznie robionych dekorów, ale nic nie daje takiej satysfakcji, jak wykonanie czegoś własnoręcznie, w dodatku w miłej atmosferze przy kawie i ciastku. Na jednych z moich warsztatów, kafle wykonywały aż trzy pokolenia kobiet- mama, córka i babcia. Satysfakcja ogromna i zdziwienie, że wyszło coś tak fantastycznego, czego nawet się nie spodziewały.

Powyżej na pierwszym zdjęciu suszą się świeżo wykonane kafle. Na zdjęciu obok szkliwienie. Przed wypałem szkliwo jest bardzo blade, wręcz pastelowe. Jest to najciekawszy etap, bo nigdy nie przewidzimy efektu.

Paniom zależało na tym by kafle były jak najbardziej kolorowe i odważne kolorystycznie. Taka alternatywa dla modnych obecnie szarości i beżu. Wiadomo, że udział najmłodszej 7-letniej wówczas kursantki i jej dobór kolorystyczny miał tutaj znaczący wpływ, ale kto inny jak nie dziecko potrafi w taki sposób dobierać kolory.

Uczmy się drodzy dorośli, przełammy ta skandynawską biel, ożywmy szarości, bo słońca za oknem coraz mniej.